درک کودکان خردسال از رؤیا، همانند تصورشان از زندگی، مراحل مشخصی را طی می‌کند. کودکان در ابتدا رویاهای خود را واقعی می پندارند. مثلا هنگامی که از دختربچه چهار ساله ای پرسیده شود که آیا غول رؤیاهایش واقعا آنجا بود؟ پاسخ خواهد داد که: «او واقعا اینجا بود، وقتی که من بیدار شدم رفت»
کودکان به زودی کشف می کنند که رؤیاها واقعی نیستند، اما تلقی آنها از رؤیا هنوز با تلقی کودکان بزرگتر یا بزرگسالان تفاوت دارد. آنها فکر می کنند که رؤیاهای آنها برای دیگران هم قابل رؤیت هستند و یا از جایی بیرون از وجود آنها (از پنجره، از آسمان و ..) می آیند.
در حدود ۶ یا ۷ سالگی کودکان به تدریج در می یابند که رؤیاها، نه تنها غیرواقعی، بلکه برای دیگران غیرقابل رؤیت هستند و منبع آنها درونی است.
✳️ در ارتباط با اینکه درک کودکان از ماهیت رؤیا چگونه شکل می گیرد، اولین فرض ممکن این است که آنها این مطلب را از بزرگسالان فرا می گیرند. به طور مثال هنگامی که کودک دچار کابوس می‌شود والدین به او اطمینان می‌دهند که «این فقط یک رؤیاست، واقعی نیست و فقط در ذهن تو وجود دارد».
اما بسیاری از نظریه پردازان روانشناسی بر این باورند که کودکان، ویژگیهای مختلف رویاها را عملا خودشان کشف می کنند، و بدون نیاز به توضیح و تفصیل دقیق از سوی والدین، با طی کردن مراحل رشدی مشخص، به درک واقع بینانه ای از ماهیت رویاها دست می یابند.
✳️ محققان برای دستیابی به اطلاعات بیشتر درباره نقش آموزشهای بزرگسالان در این زمینه، مصاحبه هایی را با کودکان یک جامعه بومی که بزرگسالان آنها فکر می‌کردند رویاها جنبه واقعی دارند، اجرا کردند و مشاهده کردند که این کودکان، با وجود باورهای بزرگسالان قبیله، همان مراحلی را که کودکان در امریکا یا سوییس طی می کنند، پشت سر می گذارند؛ یعنی ابتدا کشف می کردند که رؤیاها غیرواقعی هستند، سپس متوجه می شدند که رؤیاها غیرقابل رویت هستند و سپس پی به منشا درونی رویاها می بردند. و تاثیر پذیری آنها از دیدگاههای قبیله ای غلط درباره ماهیت رویاها، بیشتر در سنین بزرگسالی و در نتیجه ورود به جامعه اتفاق می افتاد.
بر این اساس می‌توان گفت، آموزش از سوی والدین، عامل ضروری و تعیین کننده ای در رشد درک کودکان از ماهیت رویاها نمی باشد.
