عبارت است از ساییدن دندان ها یا فشردن محکم فکها بهم که اغلب در طول خواب بروز می کند اما می تواند تبدیل به عادتی شود که روز هم انجام شود.
این مشکل در ٢٤-١٥٪ بچه ها گزارش شده است که پیک آن بین ١٠-٧ سالگی می باشد.
برخی مطالعات ارتباط براکسیسم را با استرس و پاراسومنیا (خیس کردن رختخواب، صحبت در خواب،...)، آپنه، تنفس دهانی و بیش فعالی نشان داده اند.
در اطفال اغلب خودبخود محدود می شود و نیاز به اقدام خاصی نیست. در بالغین آسیب به دندان و ایجاد سردرد شایعتر است و ممکن است نیاز به اقداماتی مانند استفاده از نایت گارد یا ورزش های خاص باشد.
