برای آنکه به فرزندمان کمک کنیم در مورد بعد معنوی خود آگاهی بیشتری پیدا کرده و برای آن ارزش قایل شود، چگونه باید رفتار کنیم؟
یک تخته وایت برد یا یونولیت را به عنوان تخته ی قدردانی و شکرگزاری معلوم کنید. همه ی خانواده، چیز هایی که به خاطر داشتن آن ها حس خوشبختی و سپاس گزاری دارند را در این تخته ذکر می کنند ( می تواند به صورت عکس، کار دستی و . . . نیز باشد ). هر تجربه ی جدیدی که به خاطر آن قدردان هستیم و حس خوشبختی و خوشحالی به ما می دهد نیز روی این تخته ذکر می شود.
اگر قصد کمک کردن به دیگران را دارید، فرزند خود را در آن شریک کنید، علت کمک کردن خود را بیان کنید، و کمی در مورد سختی هایی که فرد مقابل در حال تجربه ی آن هاست برای فرزند خود صحبت کنید.
هنگامی که پدیده ای تلخ و دردناک را مشاهده می کنید، همدلی خود را ابراز کرده، اجازه دهید کودک نیز تجربه ی این همدلی را داشته باشد. مثلا اگر می بینید آمبولانسی با سرعت به سمت بیمارستان می رود و فرزند شما نیز کنجکاو است، بلند بگویید امیدواریم هر کسی که در آمبولانس مریض است، حالش خوب شود و سلامت خود را باز یابد.
قبل از خواب به همراه فرزندتان برای چند لحظه چشمان خود را ببندید و آرزوها و دعاهایی برای خود، و آرزوها و دعاهایی خوب برای دیگران کنید.
کتاب هایی با موضوعاتی مانند صبوری کردن، خوبی کردن به دیگران، عادل بودن، و . . . برای کودک بخوانید و از او بپرسید "به نظر تو مهم ترین قسمت داستان چه بود؟" یا "اگر تو به جای شخصیت اصلی داستان بودی چه میکردی؟"
اگر رسم خیر و نوع دوستانه ای در خانواده وجود دارد، زمان مشخصی برای آن اختصاص دهید و فرزند خود را نیز در آن درگیر کنید. سعی کنید این رسم به صورت یک رسم منظم خانوادگی در خانواده ی شما پایدار شود.
هنگامی که از مشاهده ی طبیعت و نظم آن، یا رفتار نوع دوستانه ی شخصی دیگر حسی معنوی به شما دست می دهد، حس خود را برای فرزندتان بیان کنید و از او بپرسید چه زمان هایی حسی مشابه حس شما داشته و دارد.
اگر فرزند شما کنجکاوی های هستی شناسانه و معنوی دارد، کنجکاوی های او را با پاسخ های بسته خاتمه ندهید و اجازه دهید با هدایت شما این کنجکاوی ها را ادامه دهد.
منبع خبر:کانال تلگرام دکتر مهدی نیکجو
