بسیاری از کودکانی که مورد آزار یا سوء رفتار جنسی قرار می گیرند، در برابر فرد آزاردهنده مقاومت نشان نمی دهند و درباره آن با کسی صحبت نمی کنند.
تهدید توسط شخص سوء استفاده کننده، نگرانی کودک از آسیب دیدن و از هم پاشیدن خانواده، ترس از مقصر شناخته شدن و تنبیه توسط خانواده، طبیعی جلوه دادن این گونه رفتارها توسط فرد آزار دهنده، از عواملی هستند که باعث اجتناب کودک از فاش کردن سوء استفاده جنسی میشوند.
واقعیت این است که هیچ علامت مشخصه ای که بتواند دقیقا وقوع آزار جنسی به کودک را تایید کند، وجود ندارد. با این حال کودکان به دنبال آزار جنسی معمولا نشانه های رفتاری و هیجانی خاصی را بروز می دهند که والدین در صورت مواجهه با این نشانه ها باید به این مسئله فکر کنند.
نشانه های هیجانی و رفتاری مثل تغییر رفتار در خانه یا مدرسه، پرخاشگری، انزوا و گوشه گیری، نشانه های فیزیکی مانند قرمزی، التهاب، عفونت ادراری، دل درد و سردرد، احساساتی مثل احساس گناه و ترس، بیان مسائل جنسی به نحوی که متناسب با سن نباشد، اختلال در خواب و مشکلات تحصیلی، میتواند مطرح کنندهٔ تجربه سوء رفتار جنسی در کودک باشد.
در صورتی که اعضای خانواده کودک، دانش کافی برای مقابله با این شرایط را نداشته باشند، دچار واکنشهایی مثل انکار، افسردگی، پرخاشگری با کودک و احساس گناه و بی کفایتی میشوند؛ بنابراین علاوه بر فرد آزاردیده، خانواده نیز نیاز به کمک های تخصصی برای فراهم کردن امنیت کودک و سازگاری مطلوب با این تجربه آسیب زا را دارند.
منبع خبر:کانال تلگرام دکتر مهدی نیکجو
